Chicken chasers

Hallo luitjes,
Weer even een update vanaf de andere kant van de wereld. Ik heb inmiddels een hoop te vertellen dus ga er maar even lekker voor zitten. 
Op donderdag 14 juli hebben we Mojo Spot X verlaten. Samen met Joanie (Frans-Canadees) en Petra (Canadees) zijn we begonnen aan onze roadtrip en richting ons nieuwe thuis gereden: Griffith. Hier zouden we beginnen aan ons farmwork op de kippenfarm (daarover later meer). Op donderdag hebben we vooral heel veel gereden en zijn we rond 8u beland in een klein plaatsje net voorbij Sydney, genaamd Campbelltown. Omdat we niet met zijn 4en in de auto kunnen slapen en we niet te veel geld uit wilden geven aan een duur hotel hebben we ali illegali met zijn 4en in een goedkope 3 persoonskamer in het ibis hotel geslapen. Wat overigens heel goed paste. De volgende ochtend (natuurlijk) ontbijten in McDonalds en doorrijden naar Griffith, waar we dachten aan het einde vd middag een interview voor werk te hebben. Toen we 2 uurtjes onderweg waren belde Taylor (degene die het werk voor ons ging regelen en met wie we het interview zouden hebben) dat ze dacht dat we er om 10:30 zouden zijn. Dat gingen we bij lange na niet redden. Maar gelukkig was dit niet onze fout, ze heeft deze tijd nooit met mij doorgecommuniceerd. Vervolgens werd het interview verplaatst naar maandag, wat ervoor zorgde dat we het hele weekend vrij hadden en konden invullen met andere leuke dingen. Natuurlijk niet te dure dingen, want we hebben alle  vier geen geld.
Omdat we vlakbij Canberra reden besloten we heel spontaan dus maar even daarheen te gaan. Dan kunnen we in ieder geval zeggen dat we ook de hoofdstad van Australie hebben gezien. Nee, Sydney is niet de hoofdstad van Australie, Canberra is dit dus. Overigens de meest saaie hoofdstad ever. Maargoed, die kunnen we weer afstrepen. Omdat we ineens een vrij weekend hadden besloten we een vriend van het surfkamp op te bellen die op twee uurtjes van Canberra aan het werk is in de sneeuw als snowboardinstructeur. Hij heeft daar een huis met een paar huisgenoten en het zou natuurlijk geweldig zijn als we daar konden slapen (ja, we blijven blutte backpackers) Nick vond het prima en wij besloten bier voor ze mee te nemen om ze te bedanken. Omdat we pas op zondag in Griffith wilden zijn om op tijd te zijn voor het interview op maandag, konden we de hele zaterdag doen wat we wilden dus we besloten een kijkje te nemen bij Nick op zijn werk, wat betekende dat we de Snowy Mountains in gingen. Hoe tof is dat, twee dagen ervoor waren we nog aan het surfen en nu zitten we in een wintersport gebied te kijken naar alle snowboardende mensen! Milou en ik vermaakten ons prima en leenden sleetjes van mensen om van de berg af te sleeen. Wij hadden de tijd van ons leven terwijl Petra en Joanie echt dachten: oké, dit zijn dus Nederlanders die sneeuw ontdekken. Ja, wij zijn dat nu eenmaal niet zo gewend, haha! Aan het einde van de dag gingen we terug naar Nick zijn huis, hebben daar met zijn allen gekookt en nog een nachtje geslapen. De volgende dag was het tijd voor de volgende 6u rijden naar Griffith. Eenmaal daar aangekomen moesten we nog een slaapplek zoeken en vonden een hostel. Al met al waren we blij dat we daar maar 1 nachtje hoefden te blijven want getver, wat een vieze bedoeling. We sliepen op de kamer met twee Fransen die we niet helemaal vertrouwden, er waren alleen maar mannen in het hostel, het rook en naar wiet en het was vies. Ja, de volgende dag gingen we zeker op zoek naar wat anders. 
Maandagochtend zagen we er allemaal op ons best uit voor het interview in de kippenfarm. Het interview was een hele officiele, professionele bedoeling met boekjes, mapjes, handtekeningen en veiligheid. Het duurde ruim 2u voordat we alles hadden doorgenomen. Het kwam erop neer dat we egg-collecting gaan doen. Dat het hard werken is, dat het stinkt en dat de kans groot is dat we in de sheds aangevallen gaan worden door hanen. Ho, wacht even, aangevallen door hanen? Ja, hanen zijn territoriaal en als jij door de shed loopt en eieren gaat verzamelen, vinden ze dat niet zo tof. En dan zitten er een paar hanen tussen die je aanvallen. Wat inhoudt, dat ze je uit gaan dagen, op je springen en je pikken. Taylor zei letterlijk: 'de meesten mensen die dit gaan doen haten het de eerste drie weken, maar daarna vinden ze het leuk'. Oke daar zijn we dan nu op voorbereid, het kan nooit zo erg zijn... Toch?

Vervolgens was het die week wachten op een telefoontje wanneer we echt aan de slag konden. In de tussentijd hebben we via een ander hostel een sharehouse geregeld. Leek allemaal best prima, maar nu we hier al twee weken zitten blijkt het dat helemaal niet te zijn. Allereerst betalen we hier 160$ per persoon, per week (we wonen hier met 9 mensen), werkt de verwarming niet, en het is koud, missen we gordijnen (ook in de badkamer), hebben we een lekkende gootsteen, wasmachine kapot, licht boven de eettafel doet het niet en de badkamerdeur kan niet op slot. Vanaf dag 1 heeft hij gezegd dat ie iemand gaat regelen om dat allemaal te fixen maar we hebben nog steeds niemand gezien. We betalen natuurlijk veelste veel, dus hopelijk kunnen we snel iets anders vinden waar alles werkt en waar we niet zo veel voor hoeven te betalen. Maargoed, onze huismaten blijken na een week ineens toch te kunnen praten en nu we ze leren kennen zijn ze eigenlijk best aardig. 
Toen het wachten op dat telefoon toch een beetje te lang duurde besloten we zelf te bellen en uiteindelijk bleek dat er een aanbod was voor 3 mensen deze dinsdag en dat de vierde een week later kon begonnen. Dat aanbod grepen we met beide handen aan. We verloten wie de drie waren die mochten beginnen en dat waren Milou, Petra en ik. Op maandagochtend was er vanuit het hostel een werkaanbod voor 2 meiden en Joanie mocht natuurlijk sowieso. Na opnieuw een loting mocht ik met haar mee. We werkten die dag in een schuur waar we stokjes moesten meten op dikte en bosjes van 100 moesten maken. Saai werk maar de baas was een hele lieve man en dat maakte het een prima dagje. 
De volgende dag was het zo ver; eindelijk beginnen bij de kippen! We waren er helemaal klaar voor en vertrokken op tijd zodat we niet te laat zouden komen. Echter, na een kilometer of twee begon te auto ineens een gek geluid te maken en stopte ermee. Na opnieuw starten konden we verder rijden, maar niet voor lang helaas. We hoorden een 'PANG' geluid en nu was het gedaan, we kregen de auto niet meer aan. We dachten dat we waarschijnlijk zonder bezine zaten (het benzinesignaal in het dashboard was al een tijdje kapot, maar we wisten altijd op tijd te tanken) dus we besloten te lopen naar het benzinestation waar we net langs gereden waren. Ondertussen belde ik Taylor om dit te vertellen. Ze zei dat ze bijna op de plek was waar wij waren en ze bood aan ons naar werk te brengen en op te halen aan het einde vd dag zodat we in ieder geval op tijd waren op onze eerste dag en dan konden we de auto aan het einde van de dag fixen. Dus, auto langs de weg  laten staan en op naar werk. 
Deze eerste dag hoefden we nog niet zelf de shed in. Milou hielp mee in de packing room voor de eieren en Petra en ik moesten de buitenkant van de shed schoonmaken. Prima klusje. Oh, we moeten trouwens op werk verplicht douchen voor en na werk. En haren wassen. 
Dus einde van de dag bracht Taylor ons naar onze kapotte auto. Onderweg een jerrycan benzine gekocht en op hoop van zegen de tank gevuld in de hoop dat dit zou werken. Maar je raadt het al, dat werkte niet. De auto ging niet aan. En natuurlijk begon het ook nog eens te regenen. Het zat ook allemaal niet mee. Van onze Duitse huisgenoten hadden we begrepen dat de eigenaar van het hostel (ja die vent die ons zo afzet) auto monteur is. Dus wij belden hem op. Vond ie niet leuk natuurlijk maar als we bier voor hem zouden kopen zou hij ons wel even komen redden. Hij probeerde van alles maar niks lukte. Als zelfs hij die auto al niet aankreeg moest er wel iets goed mis zijn! 
Hij zei dat hij wel iemand kende die voor weinig geld (110$) de auto de volgende dag weg kon slepen naar de garage. Want als je het door de NRMA zou laten doen dan zou het zeker 400$ gaan kosten. Omdat we weinig keuze hadden lieten we het hem maar doen en gaven we hem de sleutel. Eenmaal thuis zat het toch allemaal niet zo lekker en voelde het niet veilig om de auto daar de hele nacht te laten staan. We belden wat bedrijven in de buurt maar het was allemaal duurder dan waarvoor hij het wilde doen. Toen zei Joanie dat ze die man wel even zou bellen voor wie we hadden gewerkt voor die takjes. Die was zo aardig, misschien wist hij wel iets. En 10 min later stond hij voor de deur. Joanie en ik zijn met hem naar de huisbaas gereden, hebben de sleutel opgehaald en zijn naar de auto gegaan. hij  bevestigde een sleeptouw en zei dat ie het toch nog maar een keer ging proberen. En ja hoor, in een keer ging die auto aan. Shame on us. We hebben de auto naar huis gereden terwijl hij ons volgde om te kijken of alles goed ging. Zo aardig!!! Sindsdien doet de auto het gewoon weer. Natuurlijk hebben we de volgende dag gelijk de tank vol gegooid en gaan we dat nu veel beter in de gaten houden, want dit had ons zomaar een hoop geld kunnen kosten. 
Maargoed, even over het werk. Woeensdagochtend gingen we voor het eerst de sheds in. Natuurlijk samen met iemand om het te leren. Nou, als je dacht dat hanen alleen irritant waren in het maken van herrie (kukeleku) dan heb je het mis. Wat een gemene beesten zijn dat zeg! Je kan je niet voorstellen hoe zo'n shed met 10.000 kippen en 700 hanen eruit ziet tot je het gezien hebt. Dit is de hel op aarde. En daar moet je dan even leuk doorheen lopen en alle eieren verzamelen. De eerste dag was een ramp. Het was verschrikkelijk eng, de vrouw met wie ik meeliep was van Indiase afkomst en sprak geen woord Engels, ze prikte mij met de stok als ze me iets duidelijk wilde maken en liet me elke keer haar en mijn emmers met elkaar vergelijken om duidelijk te maken dat zij veel meer eieren had. Daarnaast zijn er dan 700 hanen die je aankijken alsof ze je dood willen hebben en op je springen en je pikken. Ik vond het verschrikkelijk. 
Milou had het helaas nog slechter dan ik, die kreeg een paniekaanval en werd in de packing room gezet omdat ze het niet aankon. Ze vond het te eng. 
De volgende dag mochten we het nog een keer proberen met iemand anders. Ik merkte dat het al ietsjes beter ging. Bij Milou ging het gelukkig ook beter in de ochtend, maar 's middags kreeg ze weer een paniekaanval. Ze zeiden tegen haar dat ze echt in haar eentje de shed in moest, anders hadden ze geen werk voor haar. Dus ze kreeg de volgende dag nog 1 kans om te bewijzen dat ze het kan, anders kan ze hier niet werken. 
Ik vond het nog steeds eng maar ik merkte dat ik er al iets beter mee om kon gaan. De dag erna was het dus de bedoeling dat we alleen een shed in gingen. 
Vol goede moed gingen we allemaal onze sheds in. Met mijn hart in mijn keel liep ik rond en keek ik om me heen naar al die kippen. En vooral de hanen. Ik vind dit helemaal niks, maar ik weet dat ik mijn dagen nodig heb en vooral; het geld. In de eerste pauze bleek dat het Milou niet was gelukt. Ze probeerde het maar kwam huilend de shed uit omdat ze het zo eng vond. Ze werd naar huis gestuurd. Wat wij gewoon niet zo goed begrijpen, en sommige vrouwen van deze farm ook niet; is waarom wij als backpackers op deze farm zijn gezet. Op deze farm zijn de hanen al oud en het meest agressief. Op andere farms, waar de hanen jonger zijn, zijn ze veel minder agressief en is daar veel beter mee om te gaan. Ook is ons beloofd dat we 8u op een dag zouden werken en is dat nu maar 6u. Wat er toch wel even voor zorgt dat we niet zo veel kunnen sparen als we willen. 
Omdat Milou nu niet meer op de farm terecht kan, hebben ze besloten dat Joanie daar deze week ook niet meer mag beginnen, wat onze plannen natuurlijk weer compleet in de war gooit. 
Op de dagen dat ik nu werk blijft Milou zoeken naar wat anders. Als dat in de buurt is, is dat fijn en als we weg moeten dan staan we daar ook zeker voor open. Het liefst ga ik ook zeker wat anders doen, maar tot we iets gevonden hebben en ik er zeker van ben dat we werk hebben, blijf ik hier nog maar mijn doodsangsten uitstaan met die stomme hanen. 

Als het je gelukt is dit hele verhaal te lezen hebt mag je hieronder in de reacties toegeven of je stiekem hebt gelachen omdat je voor je ziet hoe ik in die shed aangevallen wordt door een paar agressieve hanen. 

Niet helemaal het nieuws wat ik jullie hoopte te kunnen geven helaas, maar it is how it is. Als er meer nieuws is, of ander werk, dan horen jullie dit weer! 

Dikke knuffels en kusjes en ik mis julie steeds meer!