The first k's in Rosie

Zijn we weer, back in Sydney! Na een lange en, ja ik kan het wel een saaie weg noemen, van Melbourne naar Sydney zijn we er eindelijk aangekomen. We begonnen zaterdag met een tocht van een uur of 3/4 naar Wilsons Promontory National Park, wat ons was aangeraden vanuit Melbourne. Gelukkig deed Rosie goed mee en beviel het rijden in Rosie prima. Eenmaal aangekomen bij het National Park bleek er een hele mooie, grote camping te zijn met alle voozieningen aanwezig. Eén nadeel, je moest betalen. En niet zo'n beetje ook. $60 voor een campingplaats ZONDER stroom. Zestig dollar!!!! Dat gingen we natuurlijk niet doen, we hadden nu een auto waar we in konden slapen. Voor dat zelfde geld sliepen we ergens in een hostel in Melbourne, gekkigheid. Dus we besloten gebruik te maken van de BBQ's op de camping voor het opwarmen van onze noodles (dat is pas een echt backpackersmaaltje, maar wij eten het echt pas voor het eerst nu, pas na drie maanden!) en daarna op zoek te gaan naar een plekje waar we (waarschijnlijk illegaal) konden gaan slapen. We gingen de weg op terwijl het al pikkedonker was en kwamen er toen duidelijk achter dat het wildlife inderdaad voornamelijk 's nachts leeft. Drie wombats, 2 possums en twee herten later vonden we een parkeerplaats voor hikers. Ach, zo laat zou toch niemand ons meer komen wegsturen. Dus hup, tentje opgezet, bedje klaargemaakt en ons bed in. Nadat we helemaal klaar waren om te gaan slapen kwamen we er pas achter dat het eigenlijk pas 21u was. Het was daar zo donker dat het echt al midden in de nacht leek! En wat konden we daar een hoop sterren zien! Zo veel meer dan in de stad. Eigenlijk ook wel echt lekker om in slaap te kunnen vallen terwijl je uit je (auto)raampje naar de sterren kijkt. Helaas was het dus niet zo lekker. Nee. Het was zo verschrikkelijk koud. 
We hadden allebei onze trui en lange broek al aangetrokken en na een uurtje lezen hebben we er ook nog maar sokken bij aangedaan. Halverwege de nacht heb ik ook nog mijn handdoek om mijn benen gewikkeld, maar niets hielp. Mijn neus was constant ijskoud en de slaapzak niet zo dik. Dus na amper een oog dicht te hebben gedaan ging om 7u de wekker om de spullen weer in te pakken en zo onopvallend mogelijk weg te rijden. Stiekem zijn we de camping weer opgereden om een lekkere warme douche te nemen, wat we wel konden gebruiken. Ik had natuurlijk, hoe kan het ook anders, 10 dode tenen die weer wat bloed nodig hadden. Na die douchen konden we eindelijk weer de weg op. Bij de eerste Bay zijn we gestopt om een heerlijke 'brekkie' with a view te nuttigen, in de zon met uitzicht op het strand. Vervolgens reden we door de Princes Highway op. Een heleboel kilometers later belandden we 's avonds in Genoa, een gratis campsite waar nog heel veel andere campervans en tentjes stonden. We waren nog geen twee minuten op het terrein toen we werden uitgenodigd door een Koreaan die eten had gemaakt, of we ook een beetje wilden. Natuurlijk! 'Is it spicy?' 'No, no not spicy' 'For you or for us?' Dat was natuurlijk wel spicy. Ik wilde me niet laten kennen dus ik heb mijn bordje leeggegeten, maar de tranen stonden in mijn ogen. Na vriendelijk bedankt te hebben voor het eten hebben we zelf nog maar even een eitje gebakken. Met een klein beetje hoop dat het die nacht niet zo koud zou zijn als de vorige kropen we opnieuw om 21u onder de lakens. En thankgod was die nacht de temperatuur een stuk aangenamer. De volgende dag heerlijk warm gedoucht op een camping en weer heeeeeel wat km's doorgereden naar het volgende punt: Jervis Bay. Dit is een hele kleine, aparte staat. Waarvan bijna niemand weet dat het een eigen staat is. Het strand scheen daar het witste zand van Australie te hebben, dus we waren benieuwd. De zon begon al een beetje onder te gaan dus we wilden snel een kijkje nemen zodat we nog met licht konden zoeken naar de volgende slaapplek. Maar voordat we het strand op liepen kwamen we oog in oog te staan met 10 kangaroes. Deze lagen lekker te chillen in het gras en hadden er totaal geen moeite mee dat wij lekker foto's van ze aan het maken waren en steeds dichterbij kwamen. Toch durfde ik niet te dichtbij te komen. Iedereen zegt altijd dat die beesten zo enorm sterk zijn en ik had niet zo'n zin om dat met eigen ogen te ondervinden. Het strand er na was mooi, maar niet zo fantastisch als iedereen zei. Toch was het fijn om weer even strand te zien na de miljoenen bomen die we langs alle kilometers highway hebben gezien.
Via onze app vonden we een gratis campsite, maar toen we op die weg reden vonden we niks! Tot we goed gingen kijken en een klein zandpaadje zagen. 'Zal dit het zijn?' 'Nee daar geloof ik niks van.. Dat kan nooit' 'Ik durf er niet in te rijden, bang dat we er niet meer uit komen.' 'Laten we een klein stukje kijken' En het bleek toch een campsite te zijn. Nouja,  campsite, het was een klein grasveldje waar 6 andere campervans stonden met backpackers die hetzelfde idee hadden als wij. Helaas was er geen wc of iets dus als je moest, ja, dan moest je de bosjes even in #backpackersleven. Tentje weer opgezet, pannekoeken gebakken en lekker weer op tijd naar bed. Midden in de nacht werd ik echter wakker omdat het enorm hard aan het regenen was. Ik dacht: dat  hele tentje loopt vol water, alles is nat morgen en het zandweggetje ligt morgen zo vol met plassen dat we er niet meer uit komen. Maar vanmorgen viel dat alleszins mee. Het tentje was nagenoeg droog en het zandpaadje was goed te doen. Vervolgens was het aan Milou om de laatste kilometers naar Sydney te rijden, waar we rond 13:30 aankwamen. De komende week spenderen we weer wat tijd in de stad, slapen we in ons vertrouwde hostel in Sydney en maken we nieuwe plannen. 
Voor nu zijn jullie op de hoogte van de eerste k's in Rosie.

Cheers & Goodnight vanuit Sydney 

 xxxxx